Осы жолдардың сөзсіз егесімін,
Ақындардың артынан бара жатқан келесімін.
Поэзиа жанырының төресімін.
Қалай қана айтпайын осындайда ел есімін.
Мен қазақ дейтін елдің асулы белесімін,
Кеңеске жиналушылардың ашылмаған кеңесімін.
Кей жандарға бір жүрген көздің жалынын алған елесімін,
Айтып-айттым міне өзім туған жер есімін.
Мен мына ақынның денесімін,
Күннің шуағымын, күннің теңесімін.
Не болсада дархан даламдай кең есігім.
Осынын бәрі арқасында текті еткен,кең бесігім.
Қазақпын деп өзімді мақтанышпен айта алам,
Бұрындары тағы айтқан едім, потриотымын оны қайталағам.
Қазақпын мен есігі жәй қара ашылған,
Осыны жаңғырық қып айқайлағам.
Ата-анамның,жаратқанның арқасында адам болдым,
Көріп тұрғаныңыздай айырмам жоқ арасында бейне қолдың.
Осы күнігі жүрілген аман жолмын.
Көрген көбінесе ақ парақты, қаламды бет ұшырасқан қолмын.
Көбінде мен негізі бақытты болдым,
Жасырмаймын кей кездері гүлдей солдым.
Айтады білерім мына өлеңімді оқығанда Олжас ол кім?
Жырлауда өзінше күшті болмасада, мақтанусыз мейілінше ол тым.
Ақынмын дедімде елді ауызыма қаратпадым,
Иа білемін әлі талай шұмағымды таратпадым.
Кей өлең шұмағымды мүмкін қыйсынды қылып жаратпадым.
Мына өлең шұмақтарын мақтаныш, риаға балатпадым.
Жырладымда, жырлаймын мен әлі талай,
Не болсада шаршамап ем әйтеу көндім.
Ойламағың жетер деп оның бәріне әлі қалай?
Шырақтай кейде от алып,кейде сөндім.